بیگانه

مرا از عشق خود دیوانه کردی
مقیم گوشه میخانه کردی
مرا از من گرفتی پس ندادی
مرا از خویش هم بیگانه کردی

طبع تر

زمانه خاک عالم بر سرم کرد
ولیکن بارور طبع ترم کرد
اگرچه شهر میگفتم ازین پیش
حدیثه عشق تو شاعر ترم کرد

كجايي

حديثه جان عزيز دل كجايي
جرا اي نازنين ازمن جدايي
مبارك باد سال نو اگرچه
ندارد سال نو بي تو صفايي

نمیبخشم

چرا اینگونه ویران کرد مارا
چرا در این جهان آورد ما را
چرا عشق تو را بر قلبم انداخت
حدیثه جان نمیبخشم خدا را

دلتنگي

شكايت از در وديوار دارم
كه من در دل غم بسيار دارم
چقدر امشب دلم تنگاست يارب
هواي ديدن دلدار دارم

ماهي

تو چون ماهي غريق آب بودي
نه آبي نه هوايي ميشناسي
نميداني كنون قدر دلم را 
مرا بعد از جدايي ميشناسي

درد سر

من از خود بي خبر بودم عزيزم
نهال بي ثمر بودم عزيزم
نداري درد سر بعد از من آري
برايت درد سر بودم عزيزم

شعر تر

زمانه خاک عالم بر سرم کرد
ولیکن بارور شعر ترم کرد
اگرچه شعر میگفتم ازین پیش
حدیثه عشق تو شاعر ترم کرد

حجم وجودم

پر است از عشق تو حجم وجودم
که از عشق است کویا تارو پودم
نشیند بردل ازآنرو که بر خواست
زدل، شعری برایت گر سرودم

بوسه

خدايا در نگاهش فانيم كن
به چشمان ترش بارانيم كن
بدون بوسه ميميرم زلبهاش
خدايا بوسه اي ارزانيم كن

بعد از تو

کار کار دل است میدانی
گریه بی حاصل است میدانی
ای حدیث عزیز بعد از تو
زندگی مشکل است میدانی

مهربان

برایت سایه بان بودم عزیزم
ترا همداستان بودم عزیزم
ندانسـتـی چرا قدر دلم را
همیشه مهربان بودم عزیزم

شب داج

غمش كرده است تاراجم شب وروز
گرفتار شب داجم شب و روز
هجوم آورده بر من غم زهر سو
به تو اي شعر محتاجم شب وروز

سنگ صبور

شکست امشب غرور من دوبیتی
چه بود آیا قصور من دوبیتی
درین تنهایی و هجران وغربت
تویی سنگ صبور من دوبیتی

شب عشاق

خدای شعرم وغیر از دوبیتی
برای چشم تو مخلوق من نیست

درون سینه ام رازیست پنهان
بجز عشق تو در صندوق من نیست

شب عشاق شد تنها ترینم
بغیر از تو کسی معشوق من نیست

تنور

درون سینه ام دارم تنوری
گرفتار غم هجران و دوری
ببین میسوزم ومیسازم ازغم
ندارم جز غزل سنگ صبوری

نماز شعر

نميدانم چه ها كردم چه ها شد
دل تنگم به داغت مبتلا شد
دو ركعت شعر ميخواندم برايت
نماز شعرمن امشب قضا شد

دنیا

تنفس میکند لیلا درین شهر
دل تنگم شده شیدا درین شهر
ازین وادی مرا میل سفر نیست
که گشته مختصر دنیا درین شهر

مثبت بیندیش

رها کن خویش را از محبس خویش
ترا یکروز خواهد کشت تشویش
چرا اینقدر منفی بافی ای زن
دمی در زندگی مثبت بیندیش

درد دندون

نشسته درد هجرونت بجونوم
غم و داغ فراوونت بجونوم
مو كه از درد لبريزوم نشينه
الهي درد دندونت بجونوم